DANIIŁ KWIAT
AlphaTauriAlphaTauri AT01
Starty:110 GPPierwszy start w F1:Grand Prix Australii 2014
Wygrane:0 (0,0%) Pierwsza wygrana: -
Podia:3 (2,7%)Zdobyte punkty:202
Pole position:0 (0,0%)Najszybsze okrążenia:1 (0,9%)
Narodowość: RosjaData urodzenia: 26 kwietnia 1994Miejsce urodzenia: Ufa Miejsce zamieszkania: Monte Carlo (Monako)Oficjalna strona: en.kvyat.comWzrost: 180 cmWaga: 61 kgStan cywilny: KawalerImiona dzieci: Penelope (z Kelly)
KARIERA
2020
Zalicza trudny sezon, w którym zostaje zdominowany przez partnera Pierre'a Gasly. Aż trzynastokrotnie ulega Francuzowi w kwalifikacjach, natomiast w tabeli traci do niego 43 punkty. Łapie wiatr w żagle dopiero w drugiej połowie mistrzostw, między innymi dojeżdżając na czwartym miejscu na Imoli, czy zgarniając szóste pole startowe do Grand Prix Sakhiru. Okazuje się jednak, że dla szefów Red Bulla to za mało i po raz drugi w karierze traci miejsce w juniorskiej ekipie, co zostaje mu zakomunikowane przed ostatnią rundą sezonu. W klasyfikacji zajmuje czternaste miejsce z dorobkiem 32 punktów.
2019
Powraca do F1 w świetnym stylu. W pierwszej połowie sezonu regularnie zdobywa punkty, a także wygrywa zespołowy pojedynek z Alexandrem Albonem. Wisienką na torcie jest GP Niemiec, gdzie na przesychającym torze jako jeden z pierwszych zakłada slicki i awansuje do czołówki. Ostatecznie wchodzi na podium dojeżdżając jako trzeci. Jest łączony z powrotem do Red Bulla od GP Belgii w miejsce słabo spisującego się Gasly'ego, lecz sensacyjnie to Albon otrzymuje promocję. Po letniej przerwie schodzi z niego powietrze i zaczyna przegrywać z nowym partnerem, a w Meksyku i Stanach traci punkty po karach czasowych za kolizje na ostatnich okrążeniach. Finalnie jest trzynasty z dorobkiem 37 punktów. Zostaje na 2020 rok w Toro Rosso, które zmienia nazwę na AlphaTauri.
2018
Pozostaje w padoku jako kierowca rozwojowy Ferrari. Jego obowiązki w Maranello ograniczają się do pracy w symulatorze, choć otrzymuje okazję do poprowadzenia modelu SF71H podczas testów deszczowych opon Pirelli na Fiorano. Ponadto w Kanadzie pełni funkcję trzeciego zawodnika, ze względu na udział Giovinazziego w Le Mans. Po rekomendacji ze strony Ferrari otrzymuje kolejną szansę od Toro Rosso, które angażuje go na sezon 2019 w miejsce Pierre'a Gasly przechodzącego do Red Bulla. Wraca do zespołu już w listopadzie na testy w Abu Zabi.
2017
Toro Rosso ma nadzieję, że Kwiat po zimowej przerwie oraz przepracowaniu z zespołem testów znów będzie prezentował wysoką formę. Pierwsze wyścigi są obiecujące i kilkakrotnie wchodzi do Q3, a także zdobywa cztery punkty. Mimo to w dalszej części zmagań popełnia sporo błędów oraz wyraźnie odstaje osiągami od Carlosa Sainza. Cierpliwość Toro Rosso kończy się w Singapurze, gdzie popełnia błąd na przesychającej nawierzchni i rozbija bolid na barierze. Kilka dni później traci swoją posadę, choć powraca na rundę w Stanach, gdzie zespół znajduje się w skomplikowanej sytuacji z kierowcami. Dojeżdża jako dziesiąty, lecz to nie uchroniło go przed usunięciem z juniorskiego programu Red Bulla. Wypada ze stawki Formuły 1 jako dziewiętnasty zawodnik w klasyfikacji z dorobkiem pięciu punktów.
2016
Rozpoczyna sezon w ekipie Red Bulla i w dwóch pierwszych rundach wyraźnie zawodzi w kwalifikacjach. Dopiero w Chinach wskakuje na odpowiedni poziom i zgarnia trzecie miejsce po świetnej jeździe. Dobre wrażenie niszczy w Rosji, gdzie na pierwszym okrążeniu doprowadza do kontaktu z zespołowym partnerem, a także taranuje Sebastiana Vettela, który w następstwie rozbija się na barierze. Przed kolejnym wyścigiem zostaje zdegradowany do Toro Rosso i jego forma ulega całkowitemu załamaniu. W siedemnastu wyścigach zdobywa tylko cztery punkty i sromotnie przegrywa pojedynek z Carlosem Sainzem. Mimo to stajnia z Faenzy decyduje się zatrzymać go, oferując mu nową umowę kosztem mistrza serii GP2 - Pierre'a Gasly. Zmagania kończy dopiero na czternastym miejscu.
2015
Początek współpracy z Red Bullem nie należy do najlepszych, m.in. przez niekonkurencyjny bolid i awarie silnika Renault. W Australii nie przystępuje do wyścigu po usterce skrzyni biegów, natomiast w Chinach i Bahrajnie rozczarowuje odległymi pozycjami startowymi. Z tego powodu zaczęły pojawiać się spekulacje, jakoby po sezonie mógł stracić posadę na rzecz Maksa Verstappena. W Monako dochodzi u niego do przełamania formy i dojeżdża na czwartym miejscu. Na Hungaroringu zdobywa pierwsze podium w karierze, meldując się na drugim miejscu, natomiast w dalszej części mistrzostw notuje kilka mocnych występów finiszując w pierwszej piątce, dzięki czemu kończy sezon na siódmym miejscu przed partnerem, Danielem Ricciardo.
2014
Zalicza bardzo udany debiutancki sezon w Formule 1. Imponuje głównie w kwalifikacjach, w których podobnie jak swój poprzednik pokonuje lepszym stosunkiem Jeana-Erica Vergne'a. Podczas czasówki przed pierwszym wyścigiem sezonu w Australii, od razu pokonuje trzech mistrzów świata. Ponadto na domowym torze w Soczi wywalcza świetne piąte pole. Mimo to wyniki osiągane w wyścigach nie są już tak dobre, głównie przez sporą zawodność bolidu STR9, w związku z czym zdobywa tylko osiem punktów. Nie przeszkadza mu to jednak w wywalczeniu posady na sezon 2015 w Red Bullu, gdzie zastąpi odchodzącego Sebastiana Vettela. Podczas gali FIA odbiera nagrodę dla debiutanta roku.
2013
Przenosi się do serii GP3, gdzie zostaje mistrzem. Pierwsza połowa sezonu w jego wykonaniu nie należy do najlepszych, aczkolwiek po wakacyjnej przerwie wygrywa trzy wyścigi i nie pozostawia rywalom szans. Startuje równocześnie w Mistrzostwach Europy Formuły 3, lecz występuje tam jako gość, przez co nie są mu przyznawane punkty. Zalicza debiut za kierownicą bolidu Formuły 1 podczas lipcowych testów na Silverstone. Zostaje potwierdzony jako kierowca Toro Rosso w sezonie 2014, po czym otrzymuje bolid podczas piątkowych treningów przed GP Stanów Zjednoczonych oraz Brazylii.
2012
Zostaje w europejskiej Formule Renault 2.0, aczkolwiek ściga się również w alpejskiej edycji tych mistrzostw. W kontynentalnym czempionacie zostaje wicemistrzem, ulegając tylko Stoffelowi Vandoorne, natomiast w FR2.0 ALPS zdobywa mistrzowski tytuł z dorobkiem ośmiu zwycięstw i czterech pole position.
2011
Startuje jednocześnie w europejskiej oraz południowoeuropejskiej Formule Renault 2.0. W tej pierwszej odnosi dwa zwycięstwa i zostaje sklasyfikowany na trzecim miejscu, natomiast w FR2.0 NEC zostaje wicemistrzem, wygrywając po drodze aż siedem razy.
2010
Debiutuje za sterami bolidu. Startuje w europejskiej Formule BMW, ale zalicza również gościnne występy w azjatyckiej edycji tych mistrzostw i Formule Renault 2.0. W europejskiej Formule BMW zdobywa zaledwie jedno podium i kończy mistrzostwa na dziesiątym miejscu, z dorobkiem 138 punktów.
2007 -2009
Swoją przygodę z wyścigami zaczyna od kartingu. Głównie startuje we Włoszech, ale podejmuje się także występów na arenie międzynarodowej. Największe sukcesy osiąga w 2009 roku, kiedy to zajmuje trzecie miejsce w Mistrzostwach Europy w kategorii KF3, a także drugą pozycję w Międzynarodowych Mistrzostwach WSK.
STATYSTYKI W F1
| Sezon | P. | Starty | Punkty | Zwyc. | Podium | Pktwł. | P.pos. | Naj. okr. | Nie skl. | Zespoły |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2020 | 14 | 17 | 32 | 0 | 0 | 7 | 0 | 0 | 1 | AlphaTauri |
| 2019 | 13 | 21 | 37 | 0 | 1 | 10 | 0 | 0 | 3 | Toro Rosso |
| 2017 | 19 | 15 | 5 | 0 | 0 | 3 | 0 | 0 | 4 | Toro Rosso |
| 2016 | 14 | 20 | 25 | 0 | 1 | 5 | 0 | 1 | 5 | Red Bull, Toro Rosso |
| 2015 | 7 | 18 | 95 | 0 | 1 | 14 | 0 | 0 | 2 | Red Bull |
| 2014 | 15 | 19 | 8 | 0 | 0 | 5 | 0 | 0 | 5 | Toro Rosso |
| 2013 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | Toro Rosso | |
| Razem: | 110 | 202 | 0 (0,0%) | 3 (2,7%) | 44 (40,0%) | 0 (0,0%) | 1 (0,9%) | 20 (18,2%) | 3 | |
Objaśnienia: P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany. Starty obejmują rozpoczęte wyścigi.