LIAM LAWSON
RBRB VCARB 01
Starty:11 GPPierwszy start w F1:Grand Prix Holandii 2023
Wygrane:0 (0,0%) Pierwsza wygrana: -
Podia:0 (0,0%)Zdobyte punkty:6
Pole position:0 (0,0%)Najszybsze okrążenia:0 (0,0%)
Narodowość: Nowa ZelandiaData urodzenia: 11 lutego 2002Miejsce urodzenia: HastingsMiejsce zamieszkania: Milton Keynes (Wielka Brytania)Oficjalna strona: -Wzrost: 174 cmWaga: 69 kgStan cywilny: Kawaler Imiona dzieci: -
KARIERA
2024
Dobra postawa z sezonu 2023 pozostaje w pamięci szefów zespołów i usługami Lawsona zaczynają interesować się Williams oraz Sauber. Mimo to RB nie zamierza zwalniać kierowcy z kontraktu i zapewnia mu miejsce w F1 od rundy w Austin kosztem Daniela Ricciardo. W sześciu startach zdobywa cztery punkty za dwa finisze na dziewiątym miejscu. W wyścigach nawiązuje do osiągów Yukiego Tsunody, jednakże w kwalifikacjach za każdym razem okazuje się wolniejszy od partnera. Nie przeszkadza to jednak Red Bullowi, który sensacyjnie decyduje się zatrudnić Lawsona od sezonu 2025 w miejsce Sergio Pereza.
2023
Pozostaje w Red Bullu oraz AlphaTauri jako trzeci kierowca, startując równocześnie w Super Formule. Jako reprezentant Team Mugen rywalizuje w ścisłej czołówce i ostatecznie zgarnia tytuł wicemistrza z dorobkiem trzech zwycięstw. Mocna forma w Japonii zwraca uwagę AlphaTauri, które jest rozczarowane formą de Vriesa i w trakcie sezonu analizuje swoje dostępne opcje. Finalnie posada Holendra zostaje powierzona Ricciardo, lecz ten w treningach na Zandvoort łamie rękę i wypada na pięć wyścigów. Na jego następcę zostaje wyznaczony Liam, który z marszu nawiązuje do osiągów Tsunody i bezpośrednio pokonuje go w Singapurze oraz Japonii. Przy okazji zmagań na Marina Bay awansuje w kwalifikacjach do Q3 eliminując Verstappena, a w wyścigu zdobywa dwa punkty za dziewiąte miejsce. Mimo pozostawienia po sobie świetnego wrażenia, AlphaTauri w kolejnym roku decyduje się kontynuować współpracę z Ricciardo, przywracając Lawsona do roli rezerwowego zawodnika.
2022
Podejmuje się drugiego sezonu startów w Formule 2, tym razem z zespołem Carlin. Wygrywa aż cztery wyścigi przy okazji rund w Arabii, we Francji, w Belgii oraz Abu Zabi. Mimo to bardzo wysoka forma oraz regularna jazda Felipe Drugovicha sprawia, że walka o mistrzowski tytuł jest poza jego zasięgiem. Finalnie Lawson zajmuje trzecie miejsce w tabeli, ustępując również Theo Pourchaire. W trakcie roku otrzymuje funkcję rezerwowego kierowcy Red Bulla oraz AlphaTauri, biorąc udział z tymi zespołami w trzech piątkowych treningach. W pewnym momencie jego nazwisko pada w gronie kandydatów do zastąpienia w juniorskim zespole Pierre'a Gasly'ego, lecz finalnie nie awansuje do F1 na sezon 2023.
2021
Awansuje do Formuły 2, gdzie wygrywa w swoim debiucie na torze Sakhir w Bahrajnie. Mimo to nie udaje mu się przenieść obiecującej formy na dalszy etap sezonu, powiększając swój dorobek jedynie o kolejne dwie wizyty na podium. Ostatecznie zajmuje w tabeli dziewiąte miejsce. Równolegle rywalizuje w przeformatowanej serii DTM, która przeszła na samochody GT. W barwach Red Bulla za kierownicą Ferrari 488 walczy o mistrzowski tytuł, który wymyka mu się z rąk w ostatnim wyścigu sezonu. Po starcie z pole position uderza w niego wicelider Kelvin van der Linde, co wykorzystuje trzeci w tabeli Maximilian Goetz do objęcia prowadzenia oraz wygranej w całym cyklu. W grudniu zostaje zaproszony na testy młodych kierowców w Abu Zabi przez AlphaTauri, zdobywając pierwsze doświadczenie za sterami bolidu F1.
2020
Wraca do Toyota Racing Series by obronić mistrzowski tytuł, lecz tym razem jest drugi za Igorem Fragą. Decyduje się również pozostać na poziomie Formuły 3, gdzie w skróconym przez pandemię sezonie wygrywa trzy wyścigi na torach Red Bull Ring, Silverstone oraz Mugello. Mimo to nierówna forma nie pozwala mu na podjęcie walki o tytuł z Piastrim, Pourchairem oraz Sargeantem, przez co ostatecznie zajmuje w tabeli piąte miejsce ze stratą 21 punktów do czempiona.
2019
Rok rozpoczyna od powrotu do Nowej Zelandii, gdzie rywalizuje w Toyota Racing Series i zostaje mistrzem z dorobkiem pięciu wygranych w piętnastu wyścigach. Obiecująca postawa zwraca uwagę Red Bulla, który włącza Lawsona w szeregi juniorskiego programu. Dysponując wsparciem austriackiego giganta przenosi się na pełny cykl do Formuły 3 oraz Euroformula Open. W serii rozgrywanej w weekendy Grand Prix zajmuje jedenaste miejsce w tabeli, natomiast w Euroformula jest wicemistrzem, uznając wyższość tylko Marino Sato.
2018
Decyduje się rozwijać dalszą karierę na europejskim poziomie, dołączając do niemieckiej Formuły 4. W nowej serii również prezentuje bardzo konkurencyjne osiągi, zdobywając tytuł wicemistrza, ulegając Lirimowi Zendelliemu. Pod koniec roku podejmuje się również pojedynczego występu w azjatyckiej Formule 3, gdzie na torze Sepang w Malezji wygrywa wszystkie trzy wyścigi.
2017
Dołącza do stawki australijskiej Formuły 4, gdzie rywalizuje w ścisłej czołówce. Na dwadzieścia jeden wyścigów wygrywa pięć, co gwarantuje mu wicemistrzostwo serii. Z kolei tytuł w Formule Ford uprawnia go do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych, gdzie za kierownicą bolidu Formuły Mazda rywalizuje wśród innych prospektów z całego świata w cyklu Indy Shootout. Ostatecznie uznaje wyższość konkurencji, tracąc szansę na kontrakt w amerykańskiej F2000 oraz nagrodę 200 tysięcy dolarów.
2016
Po obiecującym pierwszym sezonie w bolidzie decyduje się na awans do lokalnej Formuły Ford, gdzie na piętnaście wyścigów aż czternastokrotnie jest pierwszy na mecie, zgarniając tym samym mistrzowski tytuł. Na kolejny rok podejmuje decyzję o opuszczeniu Nowej Zelandii, by podjąć rywalizację na australijskiej arenie.
2015
Jako trzynastolatek przesiada się za kierownicę jednomiejscowego bolidu, dołączając do zimowej edycji Formuły Pierwszej rozgrywanej na terenie Nowej Zelandii. Przystępuje do dwunastu eliminacji, sięgając po jedno pole position oraz jedno zwycięstwo. W całym sezonie kompletuje 631 punktów, które pozwalają na zdobycie tytułu wicemistrza serii. Na dalszym etapie sezonu przystępuje do regularnego cyklu Formuły Pierwszej, gdzie także raz wygrywa wyścig, lecz to wystarcza na zaledwie szóstą pozycję w tabeli.
2009 -2014
W wieku siedmiu lat rozpoczyna przygodę ze sportami motorowymi od kartingu. Cały ten etap rywalizuje na terenie rodzimej Nowej Zelandii, zostając dwukrotnym mistrzem kraju oraz zwycięzcą pojedynczych mniejszych rangą zawodów.
STATYSTYKI W F1
| Sezon | P. | Starty | Punkty | Zwyc. | Podium | Pktwł. | P.pos. | Naj. okr. | Nie skl. | Zespoły |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2024 | 21 | 6 | 4 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | RB |
| 2023 | 20 | 5 | 2 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | AlphaTauri |
| 2022 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | Red Bull, AlphaTauri | |
| Razem: | 11 | 6 | 0 (0,0%) | 0 (0,0%) | 3 (27,3%) | 0 (0,0%) | 0 (0,0%) | 0 (0,0%) | 3 | |
Objaśnienia: P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany. Starty obejmują rozpoczęte wyścigi.