Przyznawanie tytułu wg liczby zwycięstw a historia

17 marca 2009 roku. Kiedy większość fanów oczekiwała wyników z trzeciego dnia testów na torze w Jerez, wybuchła najświeższa informacja prosto z Paryża. FIA odrzuca zaproponowaną przez FOTA nową skalę punktacji 12-9-7-6-5-4-3-2-1 i zamiast tego zatwierdza propozycję FOM, aby przy dotychczasowej skali punktowej mistrzem zostawał kierowca z największą liczbą zwycięstw w sezonie.

W Internecie wybucha burza. Większość fanów krytykuje decyzję FIA. Podpisują petycję o przywrócenie punktacji używanej w latach 2003-2008. Tymczasem 20 marca FOTA powołując się na przepis zakazujący tak późnego wprowadzania zmian przed sezonem (artykuł 199 Międzynarodowego Kodeksu Sportowego FIA) kwestionuje ważność decyzji FIA. Jest już niemal przesądzone, że zostajemy ze starym systemem punktacji.

Już 17 marca postanowiłem jednak sprawdzić aspekt historyczny takiej metody wyłaniania mistrza Formuły 1. Moje spostrzeżenia prowadziłem zgodnie z zasadą, że najpierw bierzemy pod uwagę liczbę zwycięstw kierowców, a w drugiej kolejności ówczesną skalę punktacji. Wyniki mogą być dla wielu osób zaskakujące.

Przy systemie według pomysłu FOM, mistrz byłby inny w dwunastu przypadkach:

• Mamy wśród nich takich, którzy nie zdobyliby żadnego tytułu. Są to: Mike Hawthorn (1958), John Surtees (1964), Denny Hulme (1967), Jody Scheckter (1979), Keke Rosberg (1982) oraz Lewis Hamilton w zeszłym roku.


• W zupełnie odwrotnej sytuacji znaleźliby się Stirling Moss (1958), Didier Pironi (1982) oraz Felipe Massa (2008), którzy dzięki systemowi zwycięstw zdobyliby swój wymarzony tytuł. Szczególnie w przypadku Mossa i Pironiego są to kierowcy, którzy według wielu fanów i osób z kręgów Formuły 1 bardzo zasłużyli sobie na mistrzostwo.


• Mario Andretti (1977) oraz Alan Jones (1979) dodaliby do swoich osiągnięć po jednym tytule, podwajając tym samym swój dorobek.


• Zaś Niki Lauda (1977, 1984) i Nelson Piquet (1983, 1987) straciliby po dwa ze swoich trzech tytułów.


• Nigel Mansell (1986, 1987) zdobyłby trzy tytuły zamiast jednego.


• Ayrton Senna (1989) powiększyłby swój dorobek wygranych mistrzostw z trzech do czterech.


• Jim Clark (1964, 1967) także wzmocniłby swoje dokonania, zdobywając cztery tytuły zamiast dwóch.


• Najciekawszym przypadkiem jest Alain Prost, który zdobyłby mistrzostwo w latach 1983 i 1984, tracąc jednocześnie tytuły z lat 1986 i 1989.

W czterech z tych przypadków różnice punktowe były minimalne - nawet pół punktu w przypadku Laudy i Prosta w sezonie 1984. Jednak W 1977 roku Andretti z czteroma zwycięstwami mógłby zostać mistrzem mając tylko 65% punktów zdobytych przez Laudę i jedno zwycięstwo więcej. W 1982 roku największa liczba wygranych wyścigów przez jednego kierowcę wyniosła zaledwie dwa. Zwyciężało w tym sezonie aż jedenastu kierowców, a ówczesny mistrz - Keke Rosberg - w całej swojej karierze w Formule 1 wygrał pięć razy, z czego raz w owym sezonie.

Pomysł, aby mistrzem był kierowca z największą liczbą zwycięstw jest kontrowersyjny. Ma swoje wady, ale także zalety. Powinien zwiększyć walkę o zwycięstwo w wyścigu, chociaż kierowca który zdominuje początek sezonu może mieć już tytuł w kieszeni. Teoretycznie przy takim systemie, jeśli jeden kierowca będzie wygrywać wszystkie grand prix, to po 9 z 17 wyścigów może być mistrzem, mając w tym momencie tylko 18 punktów przewagi nad drugim zawodnikiem.

Spór o sposób przyznawania mistrzostwa w klasyfikacji kierowców zapewne jeszcze potrwa dużo czasu. Ja osobiście proponuję skalę punktową 12-8-6-5-4-3-2-1, a co inni czytelnicy serwisu F1WM.pl o tym sądzą? Zapraszam do dyskusji i zapoznania się z poniższą tabelą punktową oraz przeanalizowania jej. Gdyby ktoś podjął takie decyzje 60 lat temu, historia F1 mogłaby potoczyć się zupełnie inaczej.

Inne rozstrzygnięcia walki o tytuł
Sezon	Mistrz świata	Mistrz świata w systemie zwycięstw
1958	Mike Hawthorn (Ferrari) (1. w kl. / 1 zwyc. / 42 pkt.)	Stirling Moss (Vanwall) (2. w kl. / 4 zwyc. / 41 pkt.)
1964	John Surtees (Ferrari) (1./ 2/ 40)	Jim Clark (Lotus) (3./ 3/ 32)
1967	Denny Hulme (Brabham) (1./ 2/ 51)	Jim Clark (Lotus) (3./ 4/ 41)
1977	Niki Lauda (Ferrari) (1./ 3/ 72)	Mario Andretti (Lotus) (3./ 4/ 47)
1979	Jody Scheckter (Ferrari) (1./ 3/ 51 (60) )	Alan Jones (Wiliams) (3./ 4/ 40)
1982	Keke Rosberg (Williams) (1./ 1/ 44)	Didier Pironi (Ferrari) (2./ 2/ 39)
1983	Nelson Piquet (Brabham) (1. / 3/ 59)	Alain Prost (2./ 4/ 57)
1984	Niki Lauda (McLaren) (1./ 5/ 72)	Alain Prost (2./ 7/ 71,5)
1986	Alain Prost (McLaren) (1./ 4/ 72)	Nigel Mansell (Williams) (2./ 5/ 70)
1987	Nelson Piquet (Williams) (1. / 3/ 73)	Nigel Mansell (Williams) (2./ 6/ 61)
1989	Alain Prost (McLaren) (1./ 4/ 76)	Ayrton Senna (McLaren) (2./ 6/ 60)
2008	Lewis Hamilton (McLaren) (1./ 5/ 98)	Felipe Massa (Ferrari) (2./ 6/ 97)

%

Porównanie statystyki tytułów wg różnych systemów
@P.	Kierowca	@Tytuły wg liczby zwycięstw	@Tytuły wg sumy punktów	@1	@2	@3	@4	@5	@6	@7
1.	Michael Schumacher	7	7	1994	1995	2000	2001	2002	2003	2004
2.	Juan Manuel Fangio	5	5	1951	1954	1955	1956	1957
3.	Alain Prost	4	4	1983	1984	1985	[wk]1986[/wk]	[wk]1989[/wk]	1993
4.	Ayrton Senna	4	3	1988	1989	1990	1991
=	Jim Clark	4	2	1963	1964	1965	1967
=	Jack Brabham	3	3	1959	1960	1966
=	Jackie Stewart	3	3	1969	1971	1973
=	Nigel Mansell	3	1	1986	1987	1992
9.	Emmerson Fittipaldi	2	2	1972	1974
=	Mika Hakkinen	2	2	1998	1999
=	Fernando Alonso	2	2	2005	2006
=	Graham Hill	2	2	1962	1968
=	Alberto Ascari	2	2	1952	1953
=	Mario Andretti	2	1	1977	1978
=	Alan Jones	2	1	1979	1980
15.	Niki Lauda	1	3	1975	[wk]1977[/wk]	[wk]1984[/wk]
=	Nelson Piquet	1	3	1981	[wk]1983[/wk]	[wk]1987[/wk]
=	Damon Hill	1	1	1996
=	Jacques Villeneuve	1	1	1997
=	Kimi Raikkonen	1	1	2007
=	James Hunt	1	1	1976
=	Phil Hill	1	1	1961
=	Jochen Rindt	1	1	1970
=	Nino Farina	1	1	1950
=	Stirling Moss	1	0	1958
=	Didier Pironi	1	0	1982
=	Felipe Massa	1	0	2008
16.	Keke Rosberg	0	1	[wk]1982[/wk]
=	Lewis Hamilton	0	1	[wk]2008[/wk]
=	Mike Hawthorn	0	1	[wk]1958[/wk]
=	John Surtees	0	1	[wk]1964[/wk]
=	Denny Hulme	0	1	[wk]1967[/wk]
=	Jody Schekter	0	1	[wk]1979[/wk]

%