Były mistrz świata - Giuseppe Farina

Emilio Giuseppe Farina urodził się 30 października 1906 roku w Turynie i był włoskim kierowcą wyścigowym. W historii wyścigów samochodowych Grand Prix wyróżnił się kopiowanym później przez innych kierowców stylem jazdy z wyprostowanymi rękami, a także tym, że został pierwszym w historii Mistrzem Świata Formuły 1 (sezon 1950).

Farina, znany również jako "Nino", był doktorem inżynierii i doradcą w firmie projektowo-budowlanej jego siostrzeńca, Battisty "Pinin" Fariny. Swoją wyścigową karierę rozpoczął od wyścigów górskich, awansując następnie do wyścigów torowych w Maserati. Jednakże dopiero po przejściu do zespołu Alfy Romeo, gdzie ścigał się u boku wielkiego Tazio Nuvolariego, jego kariera zaczęła kwitnąć.

W późnych latach 30-tych ubiegłego stulecia wygrywał w pomniejszych wyścigach Grand Prix, zdobywając tytuł Mistrza Włoch trzy lata z rzędu (1937-1939). Jego pierwszym ważniejszym sukcesem w karierze było wygranie Grand Prix Trypolisu w Libii w 1940 roku. Niestety u szczytu jego kariery wybuchła II Wojna Światowa i na kolejne ważniejsze zwycięstwo musiał czekać aż osiem lat.


Giuseppe Farina - rok 1940

Startując w powojennych Grand Prix na własnym Maserati, Farina wygrał w 1948 roku Grand Prix Monako. Gdy Międzynarodowa Federacja Samochodowa ogłosiła utworzenie Mistrzostw Świata w 1950 roku, Farina zapewnił sobie starty w zespole Alfy Romeo u boku Juana Manuela Fangio i swojego rodaka, Luigiego Fagioli. Prowadząc niepokonaną Alfę Romeo 158, Włoch wygrał trzy z siedmiu wyścigów w sezonie 1950 i został pierwszym w historii Mistrzem Świata Formuły Jeden. Było to zarazem największe osiągnięcie w całej jego karierze.

W 1951 roku musiał już jednak grać drugie skrzypce po Fangio - Argentyńczyk dyktował na tyle duże tempo, iż Farina nie był w stanie za nim nadążyć i musiał zadowolić się jedynym zwycięstwem w Grand Prix Belgii. Na sezon 1952 "Nino" przeniósł się do Ferrari i tu został pokonany przez kolejnego młodszego kolegę z zespołu, Alberto Ascariego, który wygrał dziewięć wyścigów z rzędu i zdobył tytuł Mistrza Świata w latach 1952-1953.


Giuseppe Farina - Alfa Romeo Tipo 159

Pierwsze zwycięstwo w barwach Ferrari i zarazem ostatnie w swojej karierze Farina odniósł podczas wyścigu o Grand Prix Niemiec na Nurburgringu w 1953 roku. Tego roku połączył także siły z innym kierowcą F1, Mike'em Hawthornem, by wygrać 24-godzninny wyścig wytrzymałościowy w Spa. Na początku 1954 roku Farina wygrał rundę Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. Niestety na torze Monza uległ poważnym poparzeniom podczas wypadku, który wydarzył się tuż po starcie wyścigu. Mimo to postanowił wrócić do ścigania w sezonie 1955, dawkując sobie środki przeciwbólowe. Wywalczył jednak zaledwie kilka punktów prowadząc bolid Alfa Romeo Tipo 159 i uznając swoją klęskę wycofał się z Formuły 1 pod koniec sezonu.


Indy 500 - od lewej: Ernst von Delius,
Bernd Rosemeyer i Giuseppe Farina

W 1956 roku bez większego entuzjazmu przystąpił do wyścigu Indianapolis 500, ale rozbił swój bolid. Następnie uległ wypadkowi w pomniejszym wyścigu na torze Monza i złamał obojczyk. Po powrocie do zdrowia ponownie spróbował swych sił w Indianapolis 500. Tym razem jednak jego zespołowy partner miał śmiertelny wypadek podczas treningu, jadąc samochodem Włocha. Wówczas Farina na dobre postanowił wycofać się ze ścigania.

Giuseppe Farina - godna uwagi postać z wczesnych lat Mistrzostw Świata wyścigów Grand Prix - był znany ze swojego stylu jazdy i inteligencji, ale też z lekceważącego podejścia do swoich rywali na torze. Ironią jego kariery było to, że pomimo wielu kontuzji odniesionych na torach wyścigowych, z których zawsze był jakoś w stanie się wyleczyć, zginął w wypadku samochodowym 30 czerwca 1966 roku w Chambrey, jadąc jako widz na Grand Prix Francji.

Giuseppe Farina w liczbach

Tytuły Mistrza Świata - 1950 (Alfa Romeo)
Starty - 33
Zwycięstwa - 5
Drugie miejsca - 9
Trzecie miejsca - 6
Pole position - 5

Zobacz także: profil kierowcy

Źródło: Wikipedia, GrandPrix.com

(Pomoc w tłumaczeniu: Marek Roczniak)