2018 Jest jednym z największych objawień mistrzostw dzięki świetnym występom w przeciętnym bolidzie Toro Rosso. W zaledwie drugim Grand Prix Bahrajnu startuje z piątego miejsca, a w wyścigu jest czwarty, notując najlepszy wynik dla Hondy w hybrydowej erze. Równie spektakularne wyścigi zalicza w Monako i na Węgrzech, gdzie odpowiednio dojeżdża na siódmej i szóstej pozycji. W zespołowym pojedynku nie pozostawia żadnych szans partnerowi. Dostrzega to Red Bull, który w obliczu odejścia Daniela Ricciardo do Renault awansuje go do głównej ekipy na sezon 2019. Pierwsze pełne mistrzostwa kończy na piętnastym miejscu z dorobkiem 29 punktów.
2017 Toro Rosso decyduje się zachować skład z poprzedniego sezonu, przez co kontynuuje obowiązki trzeciego kierowcy. Red Bull umożliwia mu starty w japońskiej Super Formula, gdzie dołącza do Team Mugen. Za kierownicą bolidu z silnikiem Hondy włącza się do walki o tytuł, wygrywając dwa wyścigi na obiektach Motegi oraz Autopolis. Mimo to finał sezonu na Suzuce zostaje odwołany przez szalejący monsun i ostatecznie kończy sezon na drugim miejscu. Wcześniej Toro Rosso zwalnia Daniiła Kwiata i wskakuje w jego miejsce na rundy w Malezji, Japonii, Meksyku, Brazylii oraz Abu Zabi. Przez wysoką awaryjność jednostek Renault często startuje z końca stawki, a w wyścigach jego najlepszą pozycją jest dwunasta na Interlagos. Mimo to robi dobre wrażenie na szefostwie ekipy i otrzymuje umowę na sezon 2018.
2016 Przed sezonem uważany jest za faworyta do zdobycia mistrzowskiej korony w GP2 i opinie ekspertów znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości. Przechodzi do Prema Racing i czterokrotnie przekracza linię mety jako pierwszy, choć sezon nie układa się dla niego tak gładko. Tytuł zdobywa dopiero w ostatniej rundzie sezonu, przystępując do niej z pozycji wicelidera klasyfikacji. Ponadto kontynuuje obowiązki trzeciego kierowcy Red Bulla oraz Toro Rosso, prowadząc bolidy tych ekip podczas testów w trakcie sezonu Formuły 1.
2015 Przechodzi na pełen sezon startów do serii GP2, gdzie zasila szeregi ekipy DAMS. W kilku wyścigach prezentuje błyskotliwą jazdę, lecz bardzo często przydarzają mu się rażące błędy i ani razu nie wygrywa. Ostatecznie zajmuje ósme miejsce w klasyfikacji z dorobkiem 110 punktów, a także czterech wizyt na podium. W trakcie roku debiutuje za sterami bolidów Formuły 1 ekip Red Bull Racing oraz Toro Rosso, natomiast we wrześniu zostaje ogłoszony kierowcą rezerwowym obu stajni austriackiego koncernu.
2014 Sukces odniesiony w poprzednim sezonie zwraca uwagę Red Bulla, który włącza go w szeregi swojego juniorskiego programu. Przy pomocy austriackiego koncernu awansuje do Formuły Renault 3.5, gdzie reprezentuje barwy Arden Motorsport. W końcowej klasyfikacji ulega tylko innemu protegowanemu Red Bulla - Carlosowi Sainzowi, zdobywając tytuł wicemistrza bez ani jednej wygranej na koncie. Pojawia się na podium łącznie osiem razy, a pod koniec roku zalicza pojedyncze starty w GP2 Series, gdzie jednak nie radzi sobie tak dobrze i w sześciu wyścigach nie zdobywa ani jednego punktu.
2013 Pozostaje w Formule Renault 2.0 Eurocup, lecz tym razem łączy starty w głównym cyklu z pojedynczymi występami w alpejskiej edycji mistrzostw. W Eurocupie rywale nie mają z nim jakichkolwiek szans i zdobywa mistrzowski tytuł, zgarniając po drodze cztery pole position oraz trzy zwycięstwa. Z kolei w FR2.0 ALPS podczas sześciu startów zdobywa łącznie trzy miejsca na podium, co pozwala mu na szóstą lokatę w klasyfikacji.
2012 Przechodzi do Formuły Renault 2.0 Eurocup, decydując się również na pojedyncze starty w północnoeuropejskim cyklu. W europejskim czempionacie plasuje się na dziesiątym miejscu w tabeli z dorobkiem dwóch miejsc na podium oraz jednym pole position.
2011 Zasila stawkę francuskiej Formuły 4, gdzie swój pierwszy sezon za kierownicą jednomiejscowego bolidu kończy na trzecim miejscu z dorobkiem czterech zwycięstw oraz łącznie siedmiu miejsc na podium.
2006-2010 Rozpoczyna profesjonalne starty w wyścigach od kartingu w 2006 roku. Łącznie za kierownicą gokarta spędza cztery sezony, podczas których rywalizuje we Francji oraz w europejskich mistrzostwach CIK-FIA, gdzie jest jednym z czołowych zawodników.
Objaśnienia:P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany
Starty obejmują rozpoczęte wyścigi (w nawiasie podana jest suma zgłoszeń do grand prix)
Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu | Rezultaty wszystkich wyścigów Wszystkie pole positions | Wszystkie zwycięstwa | Wszystkie najszybsze okrążenia
•Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu
GP
Tor
Nr
Bolid
Op.
St.
Fi.
Dodatkowa informacja
Sezon 2018
Albert Park
10
Toro Rosso STR13
20
NS
jednostka napędowa
Sakhir
10
Toro Rosso STR13
5
4
Shanghai
10
Toro Rosso STR13
17
18
Baku
10
Toro Rosso STR13
17
12
Catalunya
10
Toro Rosso STR13
12
NS
kolizja z Grosjeanem
Monte Carlo
10
Toro Rosso STR13
10
7
Gilles Villeneuve
10
Toro Rosso STR13
19
11
Paul Ricard
10
Toro Rosso STR13
14
NS
kolizja z Oconem
Red Bull Ring
10
Toro Rosso STR13
12
11
Silverstone
10
Toro Rosso STR13
14
13
kara doliczenia 5 sekund za doprowadzenie do incydentu z udziałem Pereza
Hockenheim
10
Toro Rosso STR13
20
14
Hungaroring
10
Toro Rosso STR13
6
6
Spa-Francorchamps
10
Toro Rosso STR13
10
9
Monza
10
Toro Rosso STR13
9
14
Marina Bay
10
Toro Rosso STR13
15
13
Soczi
10
Toro Rosso STR13
18
NS
hamulce
Suzuka
10
Toro Rosso STR13
7
11
Austin
10
Toro Rosso STR13
19
12
Mexico City
10
Toro Rosso STR13
20
10
Interlagos
10
Toro Rosso STR13
9
12
Yas Marina
10
Toro Rosso STR13
17
NS
jednostka napędowa
Objaśnienia:St. - start, Fi. - finisz, NS - niesklasyfikowany, NW - nie wystartował, N2 - nie wystartował ponownie, ZD - zdyskwalifikowany, PL - start z pit-lane, NZ - nie zakwalifikował się, NP - nie przedkwalifikował się, WY - wykluczony, naj. okr. - najszybsze okrążenie w wyścigu
