Historia małego zespołu z Faenzy

Historia startów Minardi sięga późnych lat 60-tych. W 1974 zespół obrał nazwę Scuderia Everest. Wystawiał bolidy March-BMW dla Giancarlo Martiniego i Lamberto Leoniego. Dwa lata później dzięki Enzo Ferrariemu team otrzymał dwa bolidy Ferrari 312T, w celu promowania młodych kierowców z Włoch.

Giancarlo Martini rozbił jeden z nich na warm-up lap podczas Race of Champions na torze Brands Hatch. Auto udało się naprawić i pojawili się jeszcze w tym samym roku na International Trophy. Po tych wydarzeniach zespół skupił się na bolidach March-BMW. Martini skończył sezon Europejskiej Formuły 2 na 6. miejscu.

W 1977 Minardi zakupił Martini-Renault dla Giancarlo Martniego, przy okazji podpisując umowę z Ferrari na dostawę silników Dino do dwóch nadwozi Ralt. Ralt-Ferrari prowadzone były przez Gianfranco i Leoniego Brancatellich. Zespół odnosi swoje pierwsze zwycięstwo na torze Misano. W tym samym roku w barwach Minardi startują Elio de Angelis, Beppe Gabbiani i Clay Regazzoni na Chevron-Ferrari.

W 1980 do zespołu dołącza Piero Mancini, bardzo znana postać we włoskim sporcie motorowym, i były inżynier Ferrari - Giacomo Caliri, który miał za zadanie stworzyć nadwozie Formuły 2. Zostały wybudowane dwa bolidy Minardi-BMW FLY280s. Ścigały się one w sezonie 1980 w Europejskiej Formule 2, za kierownicą Miguel-Angel Guerra oraz w drugim aucie na zmiane Bruno Corradi, Beppe Gabbiani i Johnny Cecotto. Sezon minął bez sukcesów. 1981 rok zaczyna się od stworzenia FLY281. Giancarlo Minardi podpisuje kontrakt z Michele Alboreto, którego partnerem zostaje Cecotto. Włoch zdobywa pole postion w Pau i wygrywa wyścig w Misano. Po udanym sezonie Alboreto przechodzi do Formuły 1, natomiast zespół nabywa dwóch młodych kierowców w 1982: Alessandro Nanniniego i Paolo Barillę. Caliri modyfikuje silnik BMW, do specyfikacji B. Nannini zaskakuje wszystkich w swoim debiucie w F2 na torze Silverstone zajmuje 5. miejsce, i kończy sezon drugim miejscem w Misano.

Nadwozie FLY283 było pierwszym zbudowanym z kompozytów. Stworzone zostało z myślą o Formule 1 w 1984, lecz program został zawieszony, gdyż nie udało się znaleźć silnika z turbodoładowaniem. Podczas sezonu odbyły się testy tego nadwozia z silnikiem Alfy Romeo, lecz Alfa odmówiła. Nannini nadal startuje w F2 lecz bez większych sukcesów. Mancini namawia Carlo Chitiego aby opuścił zespół. W ten sposób powstaje firma zajmująca się silnikami - Motor Moderni. Pierwszym silnikiem z którym Minardi pojawiło się w Formule 1 był popularny Ford Cosworth. Nannini ciągle nie miał super licencji, więc kierowcą był Pierluigi Martini. Silniki były słabe i nietrwałe, pod koniec roku Martini powrócił do F3000.

Nannini w końcu otrzymał pozwolenie na starty, partnerował mu w tej chwili Andrea de Cesaris. Mimo to zespół ciągle boryka się z problemami, w końcu de Cesaris opuszcza zespół i zostaje zastąpiony Adrianem Camposem. W końcu i Nannini odchodzi do Benettona. W sezonie 1988 Minardi napędzane jest Cosworthem DFZ. Do Camposa dołącza Luis Sala. Minardi M188 jest o wiele lepszym autem, co pozwala zdobyć pierwszy w historii punkt w Formule 1. 16 czerwca na wyścig w Detroit Pierluigi Martini zastępuje Camposa i dociera 6. na metę. Zespół zatrudnia 27-letniego Aldo Costę (specjalista od zawieszeń, w Minadi pozostał do 1995, by przejść do Ferrari) i z Wielkiej Brytanii sprowadza Nigela Cowperthwaite'a, który zajmuje się aerodynamiką (Zaczynał z Lotusem, później został zauważony przez Dallarę, w F1 z Minardi do 1998 roku).

W sezonie 1989 Minardi staje się głównym zespołem dostawcy opon - Pirelli. Podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii Pierluigi Martini startujący z 10. pozycji dociera do mety na dobrym 5. miejscu, tuż przed kolegą z zespołu Luisem Salą. Te punkty także pozwoliły "uwolnić się" od sesji pre-kwalifikacyjnych. W Portugalii Martini po starcie z piątej pozycji, utrzymuje ją, i zdobywa dwa, kolejne cenne punkty. 5 listopada w Australii Martini ponownie dociera do mety w czołowej szóstce. Po starcie z bardzo dobrej trzeciej(!) pozycji (kwalifikuje się także w drugim rzędzie w Jerez), finiszuje szósty. Minardi kończy sezon na 9. miejscu z 6 punktami. Martini jest 14 w klasyfikacji kierowców, a Perez Sala 26.

Sezon 1990 Pierluigi Martini rozpoczyna od zakwalifikowania się w pierwszym rzędzie Grand Prix USA (Phoenix). Ciągle brakuje funduszy, a mimo dobrego startu nie zdobywa żadnego punktu, lecz w tym sezonie po raz pierwszy, i jedyny, auto Minardi prowadzi w wyścigu.

Giancarlo Minardi przed sezonem 1991 zapewnił zespołowi mocne silniki V12 od Ferrari, lecz w ostatniej chwili Ferrari podpisuje umowę z Pioneerem, który miał być sponsorem Minardi, więc kłopoty finansowe pozostają. Mimo tego jest to najlepszy sezon Minardi w historii. Martini dociera od mety dwa razy na 4. miejscu. Sezon ponownie kończy się z sześcioma punktami na koncie, lecz tym razem na 7. pozycji wśród konstruktorów. Martini jest 11. w klasyfikacji indywidualnej.

Na kolejny sezon nie udało się zapewnić silników Ferrari. Minardi podpisał umowę z Lamborghini na dostawę ich V 12. Mordibelli dołączył do Chrisiana Fittpaldiego. Pieniądze ciągle stanowią największy problem, we Francji Fittipaldi ulega poważnemu wypadkowi i zostaje zastąpiony przez Alessandro Zanardiego, powrócił jednak przed końcem sezonu i zdobył jedyny punkt Minardi w sezonie, w Japonii.

Nadwozie do sezonu 1993 projektuje Gustav Brunner (współpracował m.in. z ATS, RAM, Ferrari, Zakspeed, Leyton House-March. W połowie sezonu 1993 został zatrudniony przez Ferrari. Pozostał tam przez 5 kolejnych lat, by w 1998 powrócić do Faenzy. Na początku 2001 został zatrudniony przez Toyotę i pracuje tam do dziś). Napęd nowego M193 stanowi silnik V8 Forda. Kierowcami zostają Fittipaldi i Fabritzio Barbazza. Pod koniec roku Minardi mające bardzo poważne problemy finansowe łączy się ze Scuderią Italią. Mimo tego sezon kończą na 8. pozycji wśród konstruktorów z 7 punktami (4. miejsce Fitipaldiego w RPA, 5. w Monako, dwa 6. miejsca Barbazzy na Donington i Imola).

Brunner odchodzi do Ferrari lecz zespół posiada bardzo dobrych kierowców przed sezonem 1994 - Alboreto i Martiniego. Minardi-Ford zdobywa 5 punktów (6. miejsce Alboreto w Monako, Martini dociera 5. w Hiszpanii i Francji) i kończy sezon na 10. miejscu. Te dobre rezultaty pozwoliły podpisać wstępny kontrakt z firmą Mugen Honda na dostawy silników, lecz w końcu to Liger je otrzymał.

Rok 1995 to znowu sezon z V8 od Forda. Kierowcami są Pedro Lamy (jedyny punkt w ostatnim wyścigu w Australli), Pierluigi Martini i Luca Badoer.

Na rok 1996 podpisany zostaje kontrakt z Giancarlo Fisichellą, który zostaje partnerem Pedro Lamy. Problemy finansowe znowu dają o sobie znać. Giancarlo Minardi zmuszony jest sprzedać 70% udziałów nowemu konsorcjum, kontrolowanego przez Briatore, w którego skład wchodził także Gabriele Rumi z Fondmetalu i były kierowca Alesandro Nannini. Minardi i Scuderia Italia zachowały po 14,5% udziałów. Fisichella został sprzedany do Jordana. Na 1997 rok w zespole pojawili się Włoch Jarno Trulli i Japończyk Ukyo Katayama. Katayama wniósł sponsorów, silniki V8 pochodziły od firmy tuningowej HART. Minardi w 1997 startuje z oponami Bridgestone. Do tej pory od 1991 używano Goodyearów.

Porozumienie miedzy Minardim a Briatore nie trwało długo. Flavio starał się sprzedać zespół British American Tobacco (w końcu BAT zakupił Tyrrella. Dziś ten zespół to B.A.R). Minardi i Rumi zablokowali sprzedaż zespołu i w Rumi wykupił udziały Briatore. Zainwestowano w zatrudnienie nowych ludzi, Gustav Brunner został namówiony do powrotu do Faenzy. Powrócili także Cowperthwaite i Cesare Fiorio. Sponsorów i pieniądze wnieśli Japończyk Shinji Nakano i Argentyńczyk Esteban Tuero, lecz rezultaty były bardzo słabe.

W 1999 roku Minardi po raz pierwszy wystawiło auto z Ford-owską jednostką V10. Nowi kierowcy, Hiszpan Marc Gene (który zapewnił wsparcie Telefonici) oraz Włoch Luca Badoer zasiedli za sterami nowego M01. Gene zdobył punkt podczas chaotycznego wyścigu na torze Nurburgring, tym samym przerwał złą passę trwającą od 3 lat, w których to Minardi nie było w stanie przebić się do czołowej szóstki w żadnym wyścigu. Mimo tego Gabriele Rumi próbował sprzedać zespół, lecz próba nie powiodła się.

Rok 2000 rozpoczął się od informacji, iż Rumi wykupił prawa od Forda na tuning ich silników. Od tej pory silniki te występowały pod nazwą Fondmetal V10. W połowie 2000 roku znowu była próba sprzedaży Minardi południowo amerykańskiemu konsorcjum telewizyjnemu PSN (PanAmerican Sport Network), lecz umowa nie została sfinalizowana i w styczniu 2001 roku zespół przejął Australijski biznesmen, właściciel linii lotniczych European Airlines, Paul Stoddart.

Na bazie M02 z 2000 roku stworzono PS01. Kierowcami zostali młody Hiszpan Fernando Alonso i Brazylijczyk Tarso Marques, który podczas Grand Prix Włoch na torze Monza zastąpiony został przez Malezyjczyka Alexa Yoonga. Po odejściu Brunnera do programu Toyoty, dyrektorem technicznym znowu został Tredozi (w Minardi od 1996 do 1998). Kończy się czteroletnia współpraca z Bridgestone i podpisany został także kontrakt z firmą oponiarską Michelin. Zadowalające rezultaty uzyskuje jedynie Fernando Alonso, który w 2002 obejmie funkcję testera w Renault, by w 2003 reprezentować już barwy francuskiej stajni w wyścigach.

Alex Yoong pozostaje na rok 2002 w Minardi zapewniając tym samym pieniądze od sponsorów. Silniki o oznaczeniu AT02 V10 dostarcza Asiatech, która rok wcześniej współpracowała z Arrowsem. Drugim kierowcą zostaje utalentowany Australijczyk Mark Webber, do tej pory ścigający się w F3000. Już w swoim pierwszym wyścigu Zdobywa dwa cenne punkty kończąc wyścig na 5. miejscu. Alex Yoong natomiast często nie kwalifikuje się do wyścigu (limit 107% przyp. autor), a i w samych wyścigach sekundy dzielą go od przed ostatnich miejsc. Dlatego na Grand Prix Belgii w drugim Minardi zasiada Anthony Davidson (dziś trzeci kierowca B.A.R), Yoong wraca w Monzy, lecz mimo tego iż te obiekty znał z roku poprzedniego, to nie jest wstanie nawiązać walki z końcówką stawki. Webber w 2003 przechodzi do Jaguara, zespół rezygnuje z "usług" Alexa Yoonga. Na ich miejsce zatrudniony jest doświadczony Holender Jos Verstappen, oraz kolejny młody kierowca z F3000 Justin Wilson. Verstappen zapewnia wsparcie firmy Trust, natomiast Justin sprzedaje swoje udziały w przyszłych ewentualnych wynikach, na sumę 2,1 miliona dolarów. Zespół jak co roku boryka się z problemami finansowymi, w ciągu sezonu Bernie Ecclestone pomaga przetrwać najmniejszemu zespołowi w stawce. Gdy po Grand Prix Wielkiej Brytanii Jaguar rezygnuje z Antonio Pizzonii, Justin Wilson obejmuje drugi zielony bolid, natomiast na miejsce w Minardi pojawia się szczęśliwy zwycięzca wyścigu F3000 w Monako, Duńczyk Nicolas Kiesa. Zespół jako jedyny, kończy sezon z brakiem jakiegokolwiek punktu na swoim koncie.

W sezonie 2004 barwy zespołu z Faenzy reprezentować będą Węgier Zsolt Baumgartner i Włoch Gianmaria Bruni.

Minardi 1985-2004

Rok	Model	Kierowcy	Silnik	Opony
1985	M185	Martini	V8 Cosworth, V6 M. Moderni	Pirelli
1986	M185/B + M186	Nannini, De Cesaris	V6 M. Moderni	Pirelli
1987	M186	Nannini, Campos	V6 M. Moderni	Goodyear
1988	M188	Sala, Campos, Martini	V8 Cosworth Mader	Goodyear
1989	M189	Sala, Barilla, Martini	V8 Cosworth Mader	Pirelli
1990	M190	Martini, Barilla, Mordibelli	V8 Cosworth Mader	Pirelli
1991	M191	Martini, Mordibelli, Moreno	V12 Ferrari	Goodyear
1992	M191/L + M192	Mordibelli, Fittipaldi, Zanardi	V12 Lamborghini	Goodyear
1993	M193	Fittipaldi, Barbazza, Martini, Gounon	V8 Cosworth	Goodyear
1994	M193	Martini, Alboreto	V8 Cosworth	Goodyear
1995	M195	Martini, Badoer, Lamy	V8 Cosworth	Goodyear
1996	M195/B	Lavaggi, Fisichella, Lamy, Marques	V8 Cosworth	Goodyear
1997	M197	Katayama, Trulli, Marques	V8 Hart	Bridgestone
1998	M198	Tuero, Nakano	V8 Ford Cosworth	Bridgestone
1999	M01	Badoer, Gene, Sarazin	V10 Ford Zetec	Bridgestone
2000	M02	Gene, Mazzacane	V10 Fondmetal	Bridgestone
2001	PS01	Alonso, Marques, Yoong	European V10	Michelin
2002	PS02	Webber, Yoong, Davidson	Asiatech V10 AT02	Michelin
2003	PS03	Verstapen, Wilson, Kiesa	V10 Cosworth CR3	Bridgestone
2004	PS04	Baumgartner, Bruni	V10 Cosworth CR5	Bridgestone

Najważniejsze liczby dotyczące Minardi

Ilość zgłoszonych aut do wyścigów: 602
Ilość wyścigów Grand Prix: 309
Zwycięstw: 0
Drugich miejsc: 0
Trzecich miejsc: 0
Czwartych miejsc: 2
Piątych miejsc: 6
Szóstych miejsc: 9
Nieukończonych wyścigów: 306
Nie przystąpiono do startu: 3
Nie zakwalifikowało się: 33
Pierwsze miejsca startowe: 0
Najszybsze okrążenia: 0
Ilość Grand Prix na prowadzeniu: 1
Ilość okrążeń na prowadzeniu: 1
Dystans na prowadzeniu: 4 km
Debiut: Brazylia 1985
Łączna ilość zdobytych punktów: 30

Najwięcej startów za kierownicą bolidów Minardi

Pierluigi Martini: 107
Gianni Morbidelli: 33
Marc Gene: 33
Luca Badoer: 32
Alesandro Nannini: 32
Christian Fittipaldi: 27
Tarso Marques: 26

Rezultaty w Mistrzostwach Świata Konstruktorów

1985: Nie sklasyfikowany
1986: Nie sklasyfikowany
1987: Nie sklasyfikowany
1988: 10. miejsce (1 punkt)
1989: 11. miejsce (6 punktów)
1990: Nie sklasyfikowany
1991: 7. miejsce (6 punktów)
1992: 13. miejsce (1 punkt)
1993: 8. miejsce (7 punktów)
1994: 10. miejsce (5 punktów)
1995: 10. miejsce (1 punkt)
1996: Nie sklasyfikowany
1997: Nie sklasyfikowany
1998: Nie sklasyfikowany
1999: 9. miejsce (1 punkt)
2000: Nie sklasyfikowany
2001: Nie sklasyfikowany
2002: 9. miejsce (2 punkty)
2003: Nie sklasyfikowany